Πονάει το μαύρο στην οθόνη.
Πονάει αυτός ο θάνατος.
Αμηχανία και πόνος ψυχής από τη μια , πικρή γεύση από το φαρισαϊσμό και την απύθμενη υποκρισία από την άλλη .
Τίνος αμαρτίες πληρώνει η ΕΡΤ; Των εκάστοτε διορισμένων διοικήσεων και του στρεβλού συνδικαλισμού.
Πριν είκοσι χρόνια, η μεγάλη δασκάλα τηλεόρασης και δημοσιογραφίας Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, με μακρόχρονη και συνεπή θητεία στην ελληνική ραδιοτηλεόραση, έλεγε στους εκάστοτε ιθύνοντες κι έγραφε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, ότι η ΕΡΤ είχε κακοφορμίσει κι έπρεπε να κλείσει για έξι μήνες -τότε , όσο ήταν καιρός ακόμα- και να ξανανοίξει, υγιής και εύρωστη. Κανείς δεν την άκουσε . Σήμερα επιβεβαιώνεται.
Όλες αυτές τις ώρες, μέρα-νύχτα, βλέπω, διαβάζω, ακούω και περιμένω να περάσει το πρώτο σοκ, η συναισθηματική φόρτιση, για να μπει το μυαλό και η λογική μπροστά απ’ το θυμικό.
Δεν έχει νόημα να ξαναπώ αυτά που όλοι ξέρουν: Για τους βολεμένους, τους ημέτερους, τους κομματικούς διορισμούς, τα καπελώματα, τον άθλιο συνδικαλισμό- πιστή αντιγραφή του συνδικαλισμού της χώρας(δεν έκαναν ποτέ απεργίες για την αναγκαία αναδιάρθρωση, μόνο κομματικά παιχνίδια)- τα ρουσφέτια, τα σκάνδαλα, τα επιδόματα, τις αρπαχτές, την αναξιοκρατία, τη λεηλασία, τα αλόγιστα κόστη, το ατέρμονο πήγαινε- έλα των ανεπάγγελτων σε ρόλο συμβούλων , τον κόμπο, το χτένι, όλους Φαρισαίους που ξαφνικά αγάπησαν την ΕΡΤ, την ανθρωποφαγία-λατρεμένο σπορ όσων κατείχαν ευκαιριακά θέσεις διευθυντών κι έβγαζαν όλα τα απωθημένα τους κατασπαράζοντας όσους δεν ήταν στην αυλή ή στην παρέα τους και προωθώντας τους κολλητούς τους..
Όσοι ζήσαμε στην ΕΡΤ ξέρουμε για τους διευθυντές που νόμιζαν ότι το insert είναι μηχάνημα, για μόνιμα μεθυσμένους που το έπαιζαν ινστρούχτορες της «τάξης και ηθικής» , για παρουσιάστριες –ψάρια, για στελέχη βουτηγμένα στη διαπλοκή, για παιδιά και ανίψια όχι μόνο πολιτικών αλλά και των ίδιων των εργαζομένων που έπρεπε πάση θυσία να προσληφθούν ως κληρονομικά χαρισματικοί, για ρεμάλια που από θέσεις- κλειδιά παρενοχλούσαν εργαζόμενες, για προέδρους που την ξεπούλησαν και κυκλοφορούν ελεύθεροι..
Έχω δεκάδες απορίες προς πολλές κατευθύνσεις , θα αρκεστώ σε μια : Η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΕΣΗΕΑ, η ΠΟΕΣΥ, τα τελευταία τριάντα χρόνια , πότε κάθισαν με κάποια διοίκηση της ΕΡΤ να μιλήσουν για εξυγίανση, αλλαγές, μεταρρύθμιση, νέες αρχές, ειδικά όταν μπήκε στο κάδρο η ιδιωτική τηλεόραση και χάθηκε το μονοπώλιο;
Όμως, να σας πω κάτι κι ας γίνω μελό… Η ΕΡΤ , παρά τα χίλια κι αλλά τόσα κουσούρια της, δεν ήταν ποτέ ένα κανάλι. Ήταν μέλος της ελληνικής οικογένειας.. Όταν ένα μέλος της οικογένειας μας είναι άρρωστο, το στέλνουμε για ευθανασία ή προσπαθούμε να το γιατρέψουμε; Και με ποιο τρόπο; Έλα ντε…
Από τη μια γυρίζουν στο μυαλό μου τα πρόσωπα της Βάσως, της Τάνιας, της Ρούλας, του Άλκη ,του Φώτη, του Νίκου, της Άρτεμης, της Αθανασίας, του Γιώργου και άλλων που μάτωσαν για την ΕΡΤ, δούλευαν πολύ και πληρώνονταν λίγο, για πολλά χρόνια, με κατάθεση ψυχής και ζωής, εκεί στο Ραδιομέγαρο. Κι ακριβώς απέναντι , στον αντίποδα , αλλά τραγικά παρόντες , όλοι εκείνοι που πέρασαν, έφυγαν ξαναήρθαν γιατί έβρισκαν πάντα τις άκρες τους κι όχι μόνο εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο αισχρό τρόπο το «μαγαζί» αλλά πατούσαν πάνω στο πτώμα της ΕΡΤ με θράσος και χωρίς αιδώ.
Πιστεύω ακόμα σ αυτή τη ρημάδα την ανεξάρτητη και αδούλωτη δημοσιογραφία γιατί σ αυτή τη σχολή θήτευσα: του Πασαλάρη, του Φαράκου, της Λυκιαρδοπούλου, του Κωνσταντάρα, του Σιούμπουρα, του Ρούσση του Μαθιουδάκη, του Σαββίδη..
Δεν μπορώ να ξέρω αν, όσοι κυβερνητικοί ή μη, εμπλακούν στην ανά(συ)σταση της ΕΡΤ, θα καταφέρουν να την κάνουν αυτή που πρέπει να είναι: Αξιοκρατική, αντικειμενική και περήφανη. Αν δεν την κάνουν, το κρίμα στο λαιμό τους γιατί η Ιστορία γράφει και σβήνει αλλά τελικά δεν συγχωρεί .
Δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ κομματόσκυλα και άχρηστοι. Για τους φίλους, αξιοπρεπείς, φιλότιμους δημοσιογράφους, είμαι εδώ δίπλα τους αλληλέγγυα, ψύχραιμη, αισιόδοξη (όσο γίνεται) και ρεαλίστρια, όλοι οι άλλοι, οι δήθεν σοβαροί, μου είναι παγερά και θλιβερά αδιάφοροι.
Όσο για τον «διεθνή αντίκτυπο», εκείνο που προσωπικά με βαραίνει είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ομογενείς μας, που ένοιωσαν ξαφνικά ξεκρέμαστοι κι αποκομμένοι απ την πατρίδα. Σ’ αυτούς χρωστάμε ένα καθαρό και περήφανο ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο.
Η λεκτική καραμέλα της «εξυγίανσης» δεν μου λέει τίποτα. Ανεξάρτητη, σοβαρή, δημόσια Ραδιοτηλεόραση θέλουμε κι αυτή πρέπει να απαιτήσουμε πέρα από πρόσωπα, πρακτικές και κολλητιλίκια. ..
Πάντως τίποτα δεν αποτυπώνει καλυτέρα την σύγχυση και το γενικότερο κλίμα στην ΕΡΤ και στον τόπο από την, σχεδόν τραγελαφική, δήλωση καλεσμένου(συνθέτη νομίζω) : «Θέλουμε να έχουμε έναν εθνικό φορέα, με την καλή έννοια..»
ΥΓ 1: Δούλεψα στην ΕΡΤ 4 χρόνια -ρεπορτάζ, δελτίο, επισκόπηση τύπου, εκπομπές- και την θεωρούσα πάντα μεγάλο και πολύτιμο σχολείο, για καλά και για άσχημα. Δεν πάσχισα ποτέ ούτε έβαλα κανένα μέσον να γίνω μόνιμη και να βολευτώ. Πίστευα και πιστεύω ότι η «μονιμότητα» για τους ανθρώπους που υπηρετούν την τηλεόραση είναι κατάρα και παράγοντας που αναστέλλει την δημιουργικότητα.
Πονάω μ’ αυτό που συμβαίνει, όπως πόνεσα και με το λουκέτο στην «Απογευματινή». Είναι σα να ξεριζώνουν κομμάτια μου. Δεν αντέχω να βλέπω συνάδελφους δημοσιογράφους να βρίσκονται μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά, «στον αέρα». Όμως η υποκρισία ΠΟΛΛΩΝ που τάχα μου τώρα κόπτονται, ποντάροντας στην αυθόρμητη συγκίνηση- διαμαρτυρία του κόσμου, όλων εκείνων που υπήρξαν μέρος και αιτία της κατρακύλας της ΕΡΤ, σταρ και αντιστάρ, μου προκαλεί αηδία.
ΥΓ 2: Μετά την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, ας πάμε σε καμιά πράξη πατριωτικού συμφέροντος..
Και αφού τελικά πρέπει να δοθεί, μέσα στη Βουλή, ένας ξεκάθαρος πολιτικός τίτλος σ’ αυτό το σήριαλ, ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους, δώστε τον: Κατάλληλο - Απαραίτητη η τρικομματική συναίνεση(;;)
Υ.Γ 3: Πόσο τυχαίο είναι που Ελλάδα και Τουρκία έχουν εσωτερική τρικυμία ακριβώς την ίδια περίοδο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου