Οι Πόντιοι Πιλάτοι της Αιτωλοακαρνανίας νίπτουν τας χείρας τους και αρνούνται να διαθέσουν το ειδικό αυτοκίνητο για τη μεταφορά ανάπηρου μαθητή από το Αγρίνιο στο σχολείο του Το αυτοκίνητο υπάρχει, οδηγός υπάρχει… οι «αρμόδιοι» όμως καταδίκασαν τον 15χρονο Αντώνη στη φυλακή του δωματίου του. Γιατί;Ο Αντώνης Μπουρδούνης είναι ένα 15χρονο παιδί που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει σοβαρό κινητικό πρόβλημα. Το πρόβλημα εμφανίστηκε όταν ο Αντώνης ήταν περίπου 10 χρονών και από τότε και μετά εντάχθηκε στο πρόγραμμα της ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου, όπως και άλλα παιδιά της πόλης που πάσχουν από παρόμοιες παθήσεις. Τα 3 τελευταία χρόνια ο Αντώνης μετακινούταν στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο που ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας, με ειδικό λεωφορείο του σχολείου, που είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να μπορεί να τον μεταφέρει μαζί με το αναπηρικό του καροτσάκι, χωρίς να χρειάζεται να μετακινείται καθόλου από αυτό. Η μεταφορά του Αντώνη γινόταν με το λεωφορείο μέχρι και τον περασμένο Ιούνιο, όταν τελείωσε η προηγούμενη σχολική χρονιά και αποφοίτησε από το δημοτικό. Από τότε ο Αντώνης δεν έχει ξαναπάει στο σχολείο. Και όχι γιατί δεν θέλει ή δεν μπορεί, αλλά γιατί μετά την εξέταση που του έγινε και κρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή ότι ο Αντώνης είναι ικανός να προχωρήσει στο Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο, η μεταφορά του στο σχολείο διακόπηκε χωρίς λόγο. Οι γονείς του Αντώνη έκαναν την εγγραφή του στις 13 Ιουνίου και περίμεναν ότι με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, το λεωφορείο θα έπαιρνε τον Αντώνη από το σπίτι και θα τον μετέφερε στο σχολείο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Και φτάσαμε ήδη στα μέσα του Νοεμβρίου.
Ο πατέρας του παιδιού, κ. Ιωάννης Μπουρδούνης, απευθύνθηκε στο διευθυντή του σχολείου, ώστε να ξεκινήσει το λεωφορείο να πηγαινοφέρνει τον Αντώνη, από και προς το σχολείο, αλλά ο διευθυντής, παρόλο που προσπάθησε να βρει λύση στο πρόβλημα, δεν ήταν ο αρμόδιος για το θέμα αυτό. Ωστόσο, στο ενημερωτικό σημείωμα που δόθηκε στους γονείς του Αντώνη από το σχολείο, αναφερόταν ξεκάθαρα ότι : « η μεταφορά των μαθητών γίνεται με μεταφορικό μέσο, με δαπάνες που καλύπτονται από την πολιτεία». Τέτοιο μέσο δε διαθέτει το σχολείο, αλλά και κανένας άλλος φορέας δεν ήταν πρόθυμος να το διαθέσει για να εξυπηρετηθεί το παιδί για τις μετακινήσεις του. Οι γονείς απευθύνθηκαν πρώτα στο Δημοτικό Σχολείο της ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου που ανήκει στο Υπ. Παιδείας, στην οποία ανήκει το λεωφορείο που υπάρχει, ζητώντας να γίνεται από αυτό η μεταφορά του παιδιού στις 8.30 το πρωί, που το αυτοκίνητο έχει τελειώσει με τις μεταφορές των άλλων παιδιών και βρίσκεται παρκαρισμένο έξω από την ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου. Η απάντηση της διευθύντριας ήταν αρνητική, καθώς δεν ήταν αρμόδια. Οι γονείς απευθύνθηκαν στο κράτος, τηλεφώνησαν στο Υπουργείο Παιδείας και αφού δεν πήραν καμία απάντηση, στράφηκαν στο δήμο, που τους παρέπεμψε στο Νοσοκομείο Αγρινίου .
Ο Διοικητής του Νοσοκομείου με ενδιαφέρον δέχτηκε να παραχωρήσει το αυτοκίνητο για να μεταφέρεται ο Αντώνης προσωρινά και να μην χάσει τη σχολική του χρονιά, αλλά ζητήθηκε από τον πατέρα να αναλάβει την ευθύνη μετακίνησης, ώστε να απαλλαχθούν ο οδηγός και οι αρχές του Νοσοκομείου από κάθε ευθύνη σε περίπτωση οποιουδήποτε ατυχήματος, από τη στιγμή που και ο διοικητής εξυπηρέτηση θέλησε να κάνει, γιατί δεν έχει αρμοδιότητα για το θέμα. Ο πατέρας του παιδιού φυσικά αρνήθηκε να υπογράψει αυτή τη δήλωση, θεωρώντας πως με μια τέτοια ενέργεια θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια του Αντώνη, που είναι ήδη ευάλωτος στα ατυχήματα λόγω της κατάστασής του. Το θέμα δεν έχει βρει καμία λύση. Οι γονείς έχουν εξαντλήσει κάθε περιθώριο, ώστε να βρεθεί αυτοκίνητο που θα μεταφέρει το παιδί, αφού στην ηλικία των 15 δεν είναι δυνατό να μεταφέρεται από τη μητέρα του λόγω του βάρους του παιδιού , αφού είναι αδύνατο να τον σηκώνει από το καρότσι 2 φορές τη μέρα για να τον πάει και να τον φέρει από το σχολείο με το αυτοκίνητο της οικογένεια ή με ταξί.
Ο Αντώνης λέει : « Θέλω να πάω στο σχολείο. Είμαι συνέχεια στο σπίτι και δεν ξέρω γιατί δεν έρχονται να με πάρουν». Η οικογένεια είναι αποφασισμένη να μη στερήσει στο παιδί τη δυνατότητα να μορφωθεί, αλλά και να απασχολείται με παιδιά της ηλικίας του, ακόμα και αν το κράτος αδιαφορεί πλήρως και οι τοπικοί φορείς προσπαθούν να βρουν πρόχειρες και μάταιες λύσεις.
Οι λέξεις «απαράδεκτο», «ανεπίτρεπτο», «ανάλγητο» και «εξοργιστικό» ή όποιες άλλες μπορεί κανείς να προσθέσει για να περιγράψει αυτή τη ντροπή, είναι τελικά λίγες και πολύ μικρές, ως προς το περιεχόμενό τους, για να αποδώσουν τα συναισθήματα που γεννά αυτή η κατάσταση. Η «Συνείδηση» δεν επιρρίπτει ευθύνες σε κανέναν. Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Ποιος όμως θα μας απαντήσει στο ένα και μοναδικό ερώτημα που καλόπιστα θέτουμε, για το ποιος και γιατί καταδίκασε αυτό το παιδί, μη επιτρέποντάς του να συνεχίσει το σχολείο του; Κι αν βρεθεί κάποιος να μας απαντήσει, ας κάνει τον κόπο και για τα υποερωτήματα: Ποιου περιουσία είναι το αυτοκίνητο και για ποιον σκοπό έχει διατεθεί; Αν ο Αντώνης δεν ήταν γιος ενός κάποιου Μπουρδούνη, αλλά οποιουδήποτε εκ των «διαχειριστών» της όλης κατάστασης ή κάποιου «επωνύμου», θα τον άφηναν σπίτι ή, πολύ απλά, θα έκοβαν το λαιμό τους να βρουν λύση; Πόσο μάλλον όταν δεν χρειάζεται να κόψουν κανέναν λαιμό (!), αφού η λύση είναι προφανής και είναι μπροστά τους…
Εφημερίδα Συνείδηση
agriniopress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου